چـــو گـل هـــای شقــایق داغــــدارم

بـــیا پروانــه شو بنشیـــن کـــنارم

بشــو مرهم به زخــم قلبــم ای دوســت

کـــه خنجر خــورده ی ایــن روزگــارم

هیـــــــــچ کــــــــس ویرانیـــــــــم را حـــــــــــس نکـــــرد
وســـــعـــــــــــت تنهائیــــــــــــم را حــــــــــس نکـــــــرد
در مـــــــیان خنــــــــده هـــــــای تلــــــــخ مــــــــــــن،...
گریـــــــــه پنهــــــــانیـــــــــــــم را حــــــــس نکــــــــــــرد

مینویســــــم نامـــــــه و روزی از این جـــــا مـــــیروم
با خـــیال او، ولــــــی تنـــهــــای تنــهــــا میـــــــــروم
در جـــوابـــم شــــاید او حتــــی نگویــد: کیســتی ؟!
شایــــد او حتــــی بگویـــد: لایــق مــــن نیســتی...!
مینویســـم مــــن: که عمــری با خیالــــت زیســـــتم
گاهـــی از مــــن یاد کـــن حالا که دیگـــر نیســتم....

من اهنگ غریب روزگارم
غمی بی انتها در سینه دارم
تمام هستی ام یک قلب پاک است
که ان را هم زیر پایت میگذارم

داروخانه ها هم میدانند ما زخم داریم...!
چون بجای بقیه پول، چسب زخم میدهند...!

از من جدا شد و گفت کار خداست...!

مانده ام مگر خدای او،...

خدای من هم نبود...؟؟؟

کنار بروید...!!!

میخاهم شکسته های دلم را خودم جمع کنم،...

تا هر کسی منت دست های زخمی اش را بر سرم نگذارد!!!